Het is 1.30 uur. Ik ben net klaar met mijn werk in het ziekenhuis. Voordat ik naar huis rijd kijk ik nog even snel op de camera.

Niks alles is rustig. Eenmaal thuis zet ik de auto binnen. Trek mijn laarzen aan. Een laatste blik op de koeien voordat ik ga slapen.

Toch voordat ik naar de koeien ga eerst nog maar even die telefoon erbij. Camera aan en wat ik dan zie, ik kan het bijna niet geloven.

1 voet steekt uit. Ik kijk nog een keer. Zie ik dat nu goed…..? Ja het is echt, geen twijfel mogelijk. Indra haar veulen komt eraan en wel nu.

Snel bel ik mijn vriend, slaperig neemt die op. Ik kom eraan hoor ik hem zeggen. Nog geen paar minuten later staat hij naast mij. Samen kijken we op de camera en daarna naar elkaar. Zachtjes fluistert hij: zou ze hulp nodig hebben?

 

Ze blijft maar staan en laat zich af en toe even op de grond vallen.

Voorzichtig lopen we haar stal binnen, het proces niet verstorend. Rustig begeleid mijn vriend het veulen naar buiten. Daar ligt ze intens zwart en wat is ze mooi.

En dan, dan is daar de spanning. De angst, Indra blijft stilliggen. Ze kijkt naar het veulen en lijkt er niks mee te doen.

De spanning is zo voelbaar. Voorzichtig beweeg ik het veulen richting haar hoofd. Ze ruikt en begint voorzicht te likken. Op een afstand kijk ik toe.

Het lijkt goed te gaan en dan na een half uur probeert de kleine te gaan staan. Wankel als ze is doet ze een poging en valt weer neer. Ze blijft het proberen, opgeven is geen optie. Steeds opnieuw en dan ineens staat ze daar.

Immens lange benen heeft ze, er zijn inmiddels 2 uur verstreken. Snel zoek ik het schema op, wat zijn de richtlijnen. Ergens weet ik het wel, maar toch zoek ik die bevestiging. Binnen een uur staan en binnen 2 uur drinken zegt het schema.

 

De 2 uur zijn voorbij en ze heeft nog niet gedronken.

Voorzichtig helpen we haar, begeleidend naar het uier. Ze wil er niks van weten, met al haar kracht duwt ze tegen.Dan ineens heeft ze de slag te pakken. Ze laat niet meer los en drinkt haar buikje lekker vol.

Het is 5 uur inde ochtend. Tijd om te gaan slapen. Nog een laatste keer kijk ik op de camera. Zo kan het dus ook denk ik dan. Wat een geruststelling of toch niet helemaal.

De spanning houdt een paar dagen aan, totdat ik zie dat het echt goed gaat. Echt genieten dat vind ik nog moeilijk. Ergens is er nog dat ongemak. Dat gevoel van mag het dan nu echt? Is het echt waar?

Dan dat bericht van mijn vriend. Ik ben aan het werk en hij appt. Indra laat Zuus niet drinken. Nee, niet weer. Allerlei gedachten passeren de revue. De beelden van Spruit en Wônder, ze staan nog scherp op mijn netvlies. Bel de dierenarts maar zeg ik.

Ze weet ons gerust te stellen. Het is de spanning op het uier, dit gaat weer over. Maak je geen zorgen.

 

Ze geeft ons nog wat tips en wij gaan weer verder.

Voorzichtig genieten we ervan en dan als de rust weer terug is en moeders laat zien dat het idd de spanning was. Komt er rust, een gevoel van genieten en ontspanning.

Zelf de gekke sprongen van Zuus daar kan ik nu eindelijk van genieten en Indra, die vreet Zuus het liefste op. Ze wijkt geen moment van haar zijde.

Hoe anders is dit avontuur als het avontuur van Spruit en Wônder:

De liefde tegenover de afwijzing

De verbinding tegenover de onthechting

Het vertrouwen tegenover het wantrouwen

Ergens wist ik het al. Het gevoel dat het nu wel goed zou gaan. De liefdevolle moeder tegenover de moeder die zelf geen moeder kan zijn. Niet omdat ze het niet wil. Gewoon omdat ze het niet kan. Zelf niet geleerd heeft, omdat ook zij is afgewezen als veulen.

 

Zo werkt het ook voor ons mensen.

De verbinding die wij met anderen hebben zegt alles over de verbinding die wij met onszelf kunnen voelen.

Voel jij je alleen en eenzaam, omdat je het idee hebt dat er niemand is die jou begrijpt. Weet dan dat het belangrijk is om eerst aan de verbinding met jezelf te werken. De liefde te voelen en aanwezig te zijn in je lijf. Je hele lijf te kunnen voelen. Niet alleen met je hoofd weten dat je hier bent, maar echt voelen.

Ik help je er graag bij. Want ook ik weet hoe het voelt als je niet verbonden bent met je gevoel. Met je hart en hoe moeilijk het is om vanuit die positie de verbinding met de ander te maken.

Wil je meer weten, stuur een mail naar marjolein@praktijklevenskracht.nl

Liever eerst even babbelen, bel dan naar 06 290 288 96